Zoals ik het zie hebben we momenteel met twee problemen te maken. (1) Een recent virus waar we nog aan moeten wennen en (2) Een al langer bestaand mentaal probleem om met tegenslagen en angst om te gaan. Over de ernst van die eerste kan ik alleen iets zeggen in relatie tot mijn persoonlijke afweging en risicoprofiel en dat is voor de lezer minder interessant. Over die tweede kan ik helderder zijn:

De constante berichtgeving over een pandemie roept bij de meeste mensen zeer sterke angstgevoelens op. Terecht of niet ? Je voelt wat je voelt en daarover valt net als smaak maar lastig te discussiëren. Waarschijnlijk is dat gevoel dat je je angstig en boos voelt. Over de pandemie, over de maatregelen, de gevolgen voor je gezondheid, je baan, je bedrijf, je kinderen, je comfortabele en zorgeloze leven wat ineens overhoop staat. Afijn vul het zelf maar in. Onderliggend zal in veel gevallen angst voor verlies overheersen. Laten we jouw gevoel even als waarheid nemen.

Dan kom je niet veel verder door daarover te gaan discussiëren of hem bot te vieren op je omgeving. Wat je mogelijk wel verder brengt is om eens te kijken hoe jij met deze angstgevoelens omgaat. Het lijkt erop dat voor een groot deel van de mensen er maar twee manieren zijn om hiermee om te gaan:

  1. De angst ontkennen en wegduwen hetgeen vroeg of laat tot depressie, paniekaanvallen of burn-out kan leiden.
  2. Door angst overspoeld raken en niet meer logisch rationeel na kunnen denken, de meest zichtbare van de twee.

Aan de derde mogelijkheid kom je vaak niet eens toe of je ziet deze volledig over het hoofd:

Als duikinstructeur leerde ik mijn studenten het voor veel duikers bekende: Stop/Breath/Think/Act principe, oftewel als er paniek dreigt helpt het even om tot tien te tellen en zo te voorkomen dat je in een neerwaartse spiraal terecht komt. Tijdens de autorijlessen vertel ik mijn leerlingen hun Ruimtekussen te bewaren en alert te zijn op Signalen zodat ze de tijd hebben om te reageren. In de coaching vraag ik cliënten om:

  1. Stil te gaan staan bij wat zij op dat moment voelen.
  2. Vragen te stellen en onderzoek te doen naar deze gevoelens in relatie tot wat er nou eigenlijk gebeurd.
  3. Ze te erkennen en herkennen voor wat ze in werkelijkheid zijn en vervolgens,
  4. Op basis van dit onderzoek een meer rationele keuze te maken vanuit het hier en nu.

En ja dat is vaak niet de makkelijkste oplossing. Het vergt moed om je bestaande geloof systeem in twijfel te durven trekken. Vaak geeft dat in het begin alleen nog maar meer onzekerheid. Eerlijk zijn naar jezelf en toegeven dat je het misschien wel verkeerd hebt ingeschat kan weer leiden tot schaamte over je “falen”. Doorzettingsvermogen omgaan met tegenslag en ergens hard voor moeten werken is ook niet iets wat ons de laatste decennia is aangeleerd.

Vaak kiezen we toch voor de makkelijkere weg en leggen de schuld bij de ander, de politiek, de maatschappij of kiezen voor het (blauwe) pilletje in plaats van de rode. Gelukkig heeft de huidige coronacrisis voor veel mensen ook veel tijd en ruimte gebracht om dat (zelf) onderzoek nu wel eens te gaan doen.

Voor het komende jaar 2022 wens ik hen, maar vooral de mensen die daar om verschillende redenen nog niet aan toe zijn gekomen heel veel vrijheid en ruimte om anders te bewegen zowel fysiek als mentaal. Als we dat gaan doen komt het uiteindelijk allemaal goed.